|
|
||
 |
|
|
Vrijdag, 13 Juni 2008 Verroest Er was eens een oude auto waarop de tijd duidelijk haar sporen had achtergelaten: verf was er niet meer te bekennen en tot in de kleinste hoeken en gaten heerste de roest. De auto voelde zijn einde naderen en zei tot de roest: als je zo doorgaat is er binnenkort niets meer van me over en dan is het ook met jou afgelopen. Want als jij helemaal mij bent geworden zal ik uit elkaar vallen en jij dus ook. Nu ben je nog een samenhangend geheel, maar dan zal je nog slechts uit miljoenen kleine roestdeeltjes bestaan die door de wind de vergetelheid in zullen worden geblazen. Dat schiet niet op, dus je kunt beter ophouden met je uit te breiden. Daar zit wat in, zei de roest, maar ondertussen ging hij gewoon door met waar hij al die tijd al mee bezig was, want zo is roest nu eenmaal, het zit in hun aard en ze kunnen er niets aan doen. Dus viel de auto al snel helemaal uit elkaar en de roest dus ook. Binnen de kortste keren waren de roestdeeltjes over een grote oppervlakte verspreid en als je heel goed luisterde kon je op allerlei eenzame plekken een zacht geweeklaag horen: papa.. mama.. waar zijn jullie? Ik wil naar huis.. Maar er was niets meer aan te doen. door Spencer Brandsen |
||
|
|
|