Woensdag, 22 Februari 2006

Winter in Leusden 2-2

(Vervolg op ' ')

Geroutineerd stuurde Heer Ane zijn autette door de Leusdense straten, waarin je rond deze tijd - het was 8 uur s’avonds - in alle richtingen kanonskogels kon afvuren zonder het risico te lopen dat je een levend wezen zou raken. Overdag kon dit overigens ook, met uitzondering van het plein voor het winkelcentrumpje [centrette], waar men soms wat vrouwen met kinderwagens aantrof die bezig waren met het inslaan van de dagelijkse boodschappen.

Na enige minuten parkeerde hij zijn Fiat voor de deur van Anja die hem even later binnen liet. In de huiskamer lag Layla op de bank de Veronicagids te lezen. Op zijn groet reageerde ze nauwelijks.

'Hoe is het hier?' vroeg hij.

Nou, niet best, zei Anja. Ik ben nog steeds aangeslagen van de kabinetsplannen die deze reactionaire, fascistische regering ons door de strot probeert te duwen! Ze willen alweer korten op de huursubsidie en de Bijzondere Bijstand wordt verder uitgehold, wat zeg ik... eigenlijk gewoon afgeschaft! En de Sociale Dienst loopt ook al aan mijn kop te zeuren.

'Ja, dat doen ze bij mij ook', zei Heer Ane. Ze willen dat ik ga werken.

'Ja, dat bedoel ik', reageerde Anja. Ze willen dat je gaat werken. Veel gekker moet het toch niet worden! Werken? Ik? Met een dochter thuis?

'Je mag van mij best gaan werken hoor', zei Layla zonder uit de Veronicagids op te kijken, dat overleef ik wel. O ja? En wie maakt dan het huis schoon? En wie zorgt er dan voor dat er eten op tafel komt?

'Och', zei Layla. Eens per week een stofzuiger door het huis jagen kan ik ook wel en het opwarmen van blikken groente moet toch na enige oefening onder de knie te krijgen zijn.

Anja opende haar mond voor een tirade aan het adres van haar dochter maar omdat er op dat moment achter op het raam van de leefkeuken werd geklopt, sloot zij hem weer en liep naar de achterdeur om de buurman binnen te laten.

'Hallo Henk', zei ze. 'Hoe is het?'

'Z’n gangetje', antwoordde Henk. 'Z’n gangetje. Het is trouwens guur weer. Waterkoud. Je kunt echt merken dat de winter voor de deur staat. Maar gelukkig regent het niet meer.'

'Nu niet nee', zei Anja. 'Maar morgen begint het weer. Misschien zelfs vanavond al. En aan het eind van de week gaat het vriezen.'

- 'Vriezen? Daar hoor ik van op. Maar gelukkig hebben we centrale verwarming. Een prachtige uitvinding: je draait maar aan een knop en het wordt warm.'

Henk - een gedrongen, vrijwel kale man van rond de 45 - was inmiddels in de woonkamer gearriveerd en groette Heer Ane [Hoe is het? Ach, z’n gangetje, z’n gangetje]. 'En Layla? Hoe is het met Layla?' [Ach, z’n gangetje, z’n gangetje, onverholen sarcastisch].

'Jaja, nou. Wel behoorlijk warm hier', zei Henk en ging onhandig op de versleten, met namaakleder bekleedde poef zitten. 'Als het te warm is kun je altijd nog de deur van de koelkast openzetten', zei Heer Ane in een poging grappig te zijn. 'Dan wordt het kouder.'

'Nou..', zei Henk. '..dat weet ik zo net nog niet. Want als je de deur openzet moet die motor veel harder werken en die geeft zijn warmte dan weer aan de kamer af.'

'Het raam', zei Heer Ane. Het raam is ook een mooie uitvinding. Als het te warm is kun je het raam openzetten. Dan wordt het kouder. Behalve als het buiten warmer is dan binnen. Maar in dat geval doe je de verwarming uit terwijl de koelkast gesloten kan blijven en..'

'Heren', viel Anja - die van mening was dat er nu wel lang genoeg geen aandacht aan haar was besteedt - hem in de rede. 'Heren, heeft u misschien trek in een glaasje wijn?'

(Verder gaat het. En wel  )

Maandag, 20 Maart 2006

Winter in Leusden 2-3

(Vervolg op ' ')

Nou.. ja, daar hadden de heren best zin in. Het was misschien nog wat vroeg voor wijn, maar gezelligheid kende immers geen tijd? Nee, een glaasje wijn zou er best in gaan. Anja repte zich naar de leefkeuken, haalde een fles van haar wonderwijn uit de kast en ontkurkte hem, er daarbij zorg voor dragend dat het etiket voor niemand behalve zijzelf zichtbaar was. Ze schonk drie glazen voor tweederde vol, zette ze op een dienblaadje en hield dat de heren voor die er ieder een glas afnamen. Het laatste glas nam ze zelf ter hand. Ze hief het omhoog en zei: 'Proost heren.'

Hierop namen ze alledrie een slok. Vervolgens viel er een stilte die Anja al snel te lang ging duren. 'En heren, smaakt hij een beetje?' vroeg ze zo opgewekt mogelijk. Henk hield zijn glas tegen het licht van de kroonluchter met plastic kristal en draaide het heen en weer. Malende bewegingen van zijn kaken wezen er op dat hij bezig was tot een kwaliteitsoordeel van gewicht te komen. 'Eén euro negenennegentig bij de Aldi he?' waren de verlossende woorden die hij sprak. 'Tja, voor dat geld kun je natuurlijk niet veel verwachten, maar de prijs in aanmerking genomen is hij zo slecht nog niet. Ik heb hem trouwens ook ergens voor 1 euro 89 in de aanbieding gezien, maar waar was dat nou toch? Het ligt op het puntje van mijn tong maar ik kan er niet opkomen..'

'Prima wijntje hoor', zei Heer Ane, die weinig ophad met allerlei wijnproefaanstellerij en bijvoorbeeld altijd Bavaria bier kocht omdat dat nu eenmaal het goedkoopst was. En daar rond voor uitkwam. Ondertussen was Layla opgestaan en had zwijgend de kamer verlaten, nagekeken door Heer Ane die vaststelde dat het al een hele vrouw aan het worden was. Helemaal geen onaantrekkelijke meid, helemaal niet.. Er zou alleen wel wat meer vlees aan mogen zitten. At ze wel genoeg?

(Verder gaat het. En wel  )

Maandag, 20 Maart 2006

Winter in Leusden 2-3

(Vervolg op ' ')

Nou.. ja, daar hadden de heren best zin in. Het was misschien nog wat vroeg voor wijn, maar gezelligheid kende immers geen tijd? Nee, een glaasje wijn zou er best in gaan. Anja repte zich naar de leefkeuken, haalde een fles van haar wonderwijn uit de kast en ontkurkte hem, er daarbij zorg voor dragend dat het etiket voor niemand behalve zijzelf zichtbaar was. Ze schonk drie glazen voor tweederde vol, zette ze op een dienblaadje en hield dat de heren voor die er ieder een glas afnamen. Het laatste glas nam ze zelf ter hand. Ze hief het omhoog en zei: 'Proost heren.'

Hierop namen ze alledrie een slok. Vervolgens viel er een stilte die Anja al snel te lang ging duren. 'En heren, smaakt hij een beetje?' vroeg ze zo opgewekt mogelijk. Henk hield zijn glas tegen het licht van de kroonluchter met plastic kristal en draaide het heen en weer. Malende bewegingen van zijn kaken wezen er op dat hij bezig was tot een kwaliteitsoordeel van gewicht te komen. 'Eén euro negenennegentig bij de Aldi he?' waren de verlossende woorden die hij sprak. 'Tja, voor dat geld kun je natuurlijk niet veel verwachten, maar de prijs in aanmerking genomen is hij zo slecht nog niet. Ik heb hem trouwens ook ergens voor 1 euro 89 in de aanbieding gezien, maar waar was dat nou toch? Het ligt op het puntje van mijn tong maar ik kan er niet opkomen..'

'Prima wijntje hoor', zei Heer Ane, die weinig ophad met allerlei wijnproefaanstellerij en bijvoorbeeld altijd Bavaria bier kocht omdat dat nu eenmaal het goedkoopst was. En daar rond voor uitkwam. Ondertussen was Layla opgestaan en had zwijgend de kamer verlaten, nagekeken door Heer Ane die vaststelde dat het al een hele vrouw aan het worden was. Helemaal geen onaantrekkelijke meid, helemaal niet.. Er zou alleen wel wat meer vlees aan mogen zitten. At ze wel genoeg?

(Verder gaat het. En wel  )

Woensdag, 12 April 2006

Winter in Leusden 2-4

(Vervolg op ' ')

Omdat door het vertrek van Layla de driezitsbank was vrijgekomen verruilde Henk zijn ongemakkelijke positie op de poef voor een comfortabeler plek op de bank. Anja en Heer Ane namen plaats in de bijbehorende leunstoelen. Henk was werkzaam in de ijzerwarenbranche en kon uren achtereen praten over schroeven, boutjes, moertjes, borgringetjes, spijkers, verkoperde scharnieren voor binnen en buiten en aanverwante artikelen. Daarom vroeg nooit iemand hem iets over zijn werk. Maar Henk hoefde nooit tot praten te worden aangemoedigd. Zo begon hij nu verslag te doen van het bezoek dat hij samen met zijn vrouw Rosita en zoontje Henk junior de afgelopen zaterdag had gebracht aan de nieuwe brandweerkazerne. De oude brandweerkazerne was afgebroken en op dezelfde plek was een grotere brandweerkazerne verrezen. En zaterdag had men daar een open dag georganiseerd zodat de burgerij met eigen ogen kon zien hoe nuttig de gemeenschapsgelden besteed werden. Op de parkeerplaats had men gedemonstreerd hoe een brand werd geblust: een grote stapel rechthoekige strobalen was met benzine overgoten en aangestoken waarna de deur van de nieuwe kazerne was opengegaan om ruim baan te maken voor de nieuwe brandweerwagen van het korps die met loeiende sirene op de vuurhaard was toegesneld en binnen de kortste keren de brand had geblust. Om dit karwei te klaren had er zelfs geen brandweerman hoeven uitstappen want boven op de brandweerwagen zat het laatste technische snufje: een draaibaar waterkanon dat vanuit de bestuurderscabine bediend kon worden.

Maar wat Henk het meest gefascineerd had, was dat de brand niet met water werd geblust maar met schuim. 'Ik dacht altijd dat het met water ging, maar het gaat dus met schuim! Wit schuim! Er komt tegenwoordig geen water meer aan te pas!'

'Ja, de moderne techniek staat voor niets', meende Heer Ane, terwijl hij zijn lege glas aan Anja liet zien die meteen opstond en naar de keuken snelde om de fles te halen. Het had nu geen zin meer het etiket te verbergen.

(Verder gaat het. En wel  )

Winter in Leusden 2-5

(Vervolg op ' ')

Terwijl zijn glas werd bijgevuld ,vervolgde Henk zijn monoloog. 'De techniek staat inderdaad voor niets, Ane. Het is ongelooflijk wat ze tegenwoordig allemaal kunnen. Zo was vorige week mijn broer op bezoek die me zijn nieuwe BMW kwam laten zien. Ik weet niet precies wat hij doet, behalve dat er een hoop Engelse woorden bij te pas komen, maar het schijnt aardig te verdienen, want anders zou hij natuurlijk nooit een BMW kunnen betalen. Maar goed, hij kwam laatst dus langs en nam me mee naar buiten om die auto te laten zien. Ik vond hem niet mooi want er zaten allerlei rare plooien in en de kofferbak stak op een rare manier uit, maar volgens Herman - want hij heet Herman - was dat juist heel modern, die lelijkheid, want daardoor kreeg de auto personality. Ja, zo zei 'ie het: '', alweer een Engels woord. Nou ja, het zal wel, ik heb geen verstand van auto's en ga bovendien liever op de fiets. Maar goed. Hij zegt: 'moet je eens even kijken.' En hij ging in de auto zitten en drukte op een knop waarna er een soort computerschermpje uit het dashboard klapte. Het hoorde bij een zogenaamd GPS-systeem waarmee hij via een satellietverbinding precies te weten kon komen waar hij was. Hij drukte nog wat knopjes in en toen verscheen er een kaart van Leusden Centrum op het schermpje. 'Kijk', zei Herman: 'DAAR ben ik, het klopt precies!' 'WAAR ben je dan?' vroeg ik, want ik begreep het niet helemaal.'Nou, HIER! Ik ben HIER!' 'Ja, zei ik, maar je wist toch al dat je HIER was en niet ergens anders?' Ja, natuurlijk wist hij dat al, maar daar ging het niet om. Het ging er om dat het technisch heel knap was dat die auto dat voor je uit kon rekenen. En bovendien kon het wel eens gebeuren dat je NIET wist waar je was en dan was het toch een hele uitkomst. 'Maar,' zei ik, hoe kun je in Nederland nou niet weten waar je bent als er om de honderd meter verkeersborden staan? Op die manier kon je toch onmogelijk verdwalen? Goed, dat was zo, maar hij moest voor zijn werk ook wel eens in Duitsland zijn. 'Maar', zei ik, in Duitsland staan toch ook om de honderd meter van die verkeersborden? Nou, en toen werd hij een beetje kwaad en nam afscheid. Want er was iets met '' en '' of zo. Maar volgens mij was ie gewoon kwaad. Evengoed toch knap dat ze zoiets kunnen maken, met die satellieten en zo.

(Verder gaat het. En wel  )

Maandag, 1 Mei 2006

Winter in Leusden 2-6

(Vervolg op ' ')

'Inderdaad', zei Heer Ane. 'Ze kunnen veel tegenwoordig, de techniek staat voor niets. Zo was er laatst bij mij in de straat een kat helemaal tot in de top van een boom geklommen. Maar toen hij helemaal bovenin zat durfde hij niet meer naar beneden en begon angstig te miauwen. Er kwamen steeds meer vrouwen met kinderwagens omheen staan, maar dat hielp allemaal niets. Toen had iemand kennelijk de politie gebeld want er kwam een brandweerwagen met een hydraulisch uitschuifbare ladder aangereden. Een brandweerman beklom de ladder en kwam even later met de kat onder zijn arm weer naar beneden. Er werd geapplaudiseerd, maar misschien was dat iets te voorbarig want nadat de ladder weer was ingeschoven reed de brandweerwagen achteruit met zijn grote, dubbele wielen over een hondje heen dat even niet goed oplette. Helemaal plat was ie.'

'Aaaah, wat zielig', zei Anja ontdaan en sloeg de hand voor de mond. 'Nou, zielig, zielig.. ' relativeerde Heer Ane. 'Het was zo'n klein opgeschoren poedeltje. Zo'n aanstellerig keffertje. Dus veel was er niet aan verloren. Maar een van de vrouwen begon te huilen, misschien was dat het bazinnetje.'

'Het is de keerzijde van de techniek', wijsgeerde Henk. Toch heb ik eens in de Nieuwe Revu gelezen dat poedels de intelligentste honden zijn. Qua ras. 'Nou,' reageerde Heer Ane, dan was dit kennelijk een wat minder begaafd exemplaar.

Ontdaan staarde Anja naar haar bijna lege glas. Toen scheen ze te ontwaken, sloeg het restje wijn achterover en ging in de keuken een nieuwe fles halen. Ze draaide de kurkentrekker er in en begon te rukken maar de kurk wilde er niet uit. Godver, zei ze even later met een van inspanning rood aangelopen hoofd, wat zit dat kreng vast. 'Laat mij het maar even proberen', zei Henk die op zijn zoldertje iedere dag een half uur met gewichten trainde en even later galmde de bevrijdende  door de kamer. Anja schonk de glazen zorgvuldig voor tweederde vol. 'Ja ja, nou nou', zei Henk. 'Het is allemaal wat. Maar het is de keerzijde van de techniek. Ieder voordeel heeft zijn nadeel.' Maar, zo meende Anja, het was toch andersom: Ieder nadeel heeft zijn voordeel?

(Verder gaat het. En wel  )

Maandag, 8 Mei 2006

Winter in Leusden 2-7

(Vervolg op ' ')

'Nee', zei Heer Ane. 'Oorspronkelijk was het . Maar onze grootste filosoof, Johan Cruijff, draaide dat op een gegeven moment om. Toen werd het , want Johan praat met een Spaans accent. Daar stond iedereen van te kijken, maar het kan bij een heleboel spreekwoorden en gezegden. Neem bijvoorbeeld . Dat kun je ook omdraaien. Dan krijg je . Of neem . Dat wordt dan . Of neem..
'Dus het moet eigenlijk  zijn?' viel Anja hem in de rede. 'Maar waarom heeft Johan Cruijff dat dan omgedraaid?'
'Tja', zei Heer Ane, 'dat is nou typisch Johan Cruijff, die heeft altijd wat aparts. Hij bekijkt de dingen altijd net even anders, hij heeft een andere.. een andere.. kom, hoe heet dat nou?
'Insteek', zei Henk 'Hij heeft een andere insteek.'
'Juist, insteek! Dat is het. Hij heeft een andere insteek. Dat is typisch Johan Cruijff. Dat hij een andere insteek heeft.'

(Verder gaat het. En wel  )

Maandag, 15 Mei 2006

Winter in Leusden 2-8

Vervolg op ' ')

De drie hoofden draaiden werktuiglijk in de richting van de open leefkeuken: er werd op de achterdeur geklopt. 'Dat zal Rosita zijn', meende Henk. En inderdaad, nadat Anja de achterdeur had geopend betrad Henk's echtgenote de kamer. Ze was een kleine, ietwat mollige vrouw van 43 die er echter dankzij de veelvuldige bezoeken aan haar eigen zonnebank [van een bekende Zuidnederlandse firma] die tussen de fitnessapparaten op de zolder was geinstalleerd, minstens tien jaar ouder uitzag. Maar in haar ogen fonkelde nog een jeugdige daadkracht.
'Het is warm hier', verzuchtte ze, terwijl ze haar gebreide felroze vest uittrok. [Rosita behoorde tot het soort mensen dat de buitenwereld voordurend op de hoogte houdt van alle ondergane gewaarwordingen: Ik heb het warm! Ik heb het koud! Ik moet plassen! Ik moet poepen! Ik heb honger! Ik heb dorst! Ik ben moe! Ik heb slaap!]. 
'We hadden het er daarstraks nog over', zei Anja. 'Maar het kan beter te warm zijn dan te koud. Dat vind ik tenminste.'
'Als er  voor staat is het niet goed', zei Henk, Denk maar aan 'Tuthola'. Iedere keer als iemand opmerkte dat iets te dit of te dat was maakte Henk deze woordspeling. 'Inderdaad', deed Heer Ane een duit in het zakje, het kan het beste niet te zus of te zo zijn. Maar precies er tussen in, dan is het optimaal.
'Wil je ook een glaasje wijn?' vroeg Anja. 
'Ach ja, waarom niet', meende Rosita. Dat heb ik eigenlijk wel verdiend.
'Druk, druk, druk?' vroeg Heer Ane schalks, maar zijn ironie werd door Rosita niet opgemerkt. Ja, altijd maar bezig zijn he? Je bent nooit klaar. Maar ik ben er nu uit. Wat de badkamer betreft. Vanmiddag heb ik roze hartjes gekocht. Zelfklevende plakplaatjes. Die doe ik op de badkamerkastjes. Van links naar recht, hoe heet het, horizontaal. En dan ook op de muur van de gang en langs de trapleuning naar beneden, de hoek om, weer de gang door en dan laat ik ze doorlopen tot over de keukenkastjes. Zodat je een thema hebt. 'Zouden lichtblauwe hartjes niet beter zijn?' meende Heer Ane, die ooit een keer bij Henk en Rosita in de huiskamer was geweest en het niet had kunnen nalaten op te merken dat vrijwel alles daar rozegekleurd was: De muren, de gordijnen, de lampenkapjes en het bankstel met kwastjes dat door Rosita hoogstpersoonlijk met roze pluche was overtrokken. Lichtblauw?, vroeg Rosita achterdochtig. Waarom lichtblauw? Omdat jullie kind een jongetje is. En als er een jongetje wordt geboren wordt de babykamer toch altijd lichtblauw geschilderd en ook de babykleertjes moeten dan toch lichtblauw zijn?
'Ach ja.. een jongetje, ja', zei Rosita, Hij ligt er al in. Het is een lekker ventje. En zo voorlijk. Vanmiddag zei ie een hele zin. Een hele zin! Hij zei: 'Ik ga nooit meer naar school.' 
'Maar hij is toch al zeven?' bracht Heer Ane in het midden.
'Ja, zeven is ie', beaamde Rosita. En dan toch al een hele zin!

(Verder gaat het. En wel  )

Maandag, 22 Mei 2006

Winter in Leusden 2-9

(Vervolg op ' ') 

Op dat moment piepte er een mobiele telefoon en begon iedereen naar zijn toestelletje te zoeken. Het bleek dat van Heer Ane te zijn. Het was zijn vader. Enige minuten luisterde Heer Ane naar wat deze te vertellen had, daarbij af en toe prevelend en  brommend terwijl zijn gezicht steeds verder betrok. Tenslotte zette hij het apparaatje uit en stopte het weer in zijn broekzak.
'Wat kijk jij ineens zuur', merkte Anja op, Slecht nieuws?
'Het was mijn vader', zei Heer Ane. 
'Je vader?' vroeg Anja. Is hij nog steeds zo lastig? Je hebt het al een tijdje niet over hem gehad. 
'Hij heeft de uitslag van het onderzoek vandaag gehad, want hij heeft laatst een onderzoek gehad', verklaarde Heer Ane omslachtig. En nu hebben ze ontdekt dat hij aan een ernstige vorm van ouderdomsdiabetes lijdt. Zijn ene voet is half verrot, die moet er af. En misschien daarna ook nog zijn onderbeen. En misschien is dat ook nog niet genoeg. Dat er later nog meer af moet. En zijn andere been is ook al aangetast.
'Ach Jezus', zei Anja geschrokken, die net Rosita een voor tweederde gevuld wijnglas had overhandigd, wat een ellende.. Zal ik voor de schrik dan nog maar wat wijn voor je inschenken? 
Ze wachtte niet op Heer Ane's antwoord maar snelde onmiddelijk met diens lege glas naar de keuken. Net voordat ze er wijn in schonk bedacht ze zich, zette het glas in de gootsteen en haalde een bierglas uit de kast dat ze tot aan de rand toe vulde. Nadat een beteuterde Heer Ane het glas in enkele teugen had geleegd besloot hij om naar huis te gaan want hij voelde een sterke behoefte om even alleen zijn. Hij nam afscheid en voor hij weg reed keek hij nog even opzij naar het raam waarachter Anja, Henk en Rosita hem zorgelijk gadesloegen. Terwijl hij zijn autette op de automatische piloot door de uitgestorven straten loodste zag hij voor zijn geestesoog zich een soort roadmovie afspelen waarin hij zich dag en nacht over eindeloos lijkende wegen van ziekenhuis naar ziekenhuis spoedde, met naast zich zijn steeds korter wordende vader.

(Verder gaat het. En wel  )