Woensdag, 22 November 2006

Winter In Leusden 5

Ondertussen had Layla een volledige metamorfose ondergaan. Verdwenen waren de naveltruitjes van angorawol en de roze lippenstift, voor Layla bestond nog slechts één kleur: zwart. Letterlijk van onder naar boven: haar schoenen, haar broek, haar T-shirt, de make-up en het kapsel, alles was gitzwart. Ze wekte de indruk al een tijd in het graf te liggen en er slechts even uit te zijn gekomen om een luchtje te scheppen. Dit was dan ook de reden geweest dat de parfumeriezaak waar zij werkzaam was haar dringend had verzocht met onmiddellijke ingang om te zien naar een andere betrekking. Van die tyfuslijers mag je tegenwoordig niet eens meer zelf uitmaken wat je aantrekt!, had ze tegen haar moeder geklaagd, en Anja had haar gelijk gegeven. Inderdaad, waar bemoeiden ze zich mee? Na het aanvragen van de uitkering was ze niet vaak meer thuis geweest. Anja wist niet waar ze precies al die tijd uithing, maar vond het beter er maar niet naar te vragen. De jeugd werd toch al door de maatschappij in een eng keurslijf gedwongen en bovendien was ze toch inmiddels oud genoeg om niet in zeven sloten tegelijk te lopen? De weinige keren dat Layla haar gezicht thuis liet zien, vertelde ze haar moeder vrijwel niets en verdween direct naar haar kamertje vanwaaruit dan even later de in een eerder hoofdstuk reeds genoemde rockgroep met de zanger die 'zijn ongenoegen over het leven in het algemeen en het zijne in het bijzonder' met hoge stem boven de elektrische vervorming probeerde uit te schreeuwen, het hele huis probeerde te vullen. Soms kwam ook Patrick mee, al even zwart uitgedost en even zwijgzaam als Layla. Omdat sommige lezers het bijzonder interesseert: Nee, tot een volledige geslachtsgemeenschap tussen hen was het nog steeds niet gekomen. Hoewel Patrick op zijn eigen manier wel om Layla gaf, stond haar magerte hem nog steeds genoeg tegen om een vleselijke vereniging in de weg te staan. Layla weet deze lichamelijke terughoudendheid nog steeds aan haar dikte. Daarom had zij een extra streng dieet voor zichzelf bedacht dat haar slechts de consumptie van drie pinda's, één dropje en twee droge crackers per dag toestond. Bovendien wandelde en fietste ze veel. Het resultaat was er dan ook naar, ze was dunner dan ooit. Maar dus nog niet dun genoeg kennelijk, want Patrick stak nog steeds geen vinger naar haar uit. En dat deed haar veel verdriet. Op dit moment zit ze alleen in haar kamertje met een keukenmes. Ze weet ook niet hoe het komt, maar ze heeft veel zin om met het mes in haar onderarm te gaan kerven. Heel voorzichtig. En dat doet ze dan ook. Heel voorzichtig. Snijden is het zeker niet, zelfs geen kerven. Krassen is het juiste werkwoord. Voorzichtig krassen. In een rechte lijn. Na een tijdje ontstaat er een rode streep die door het opzwellen van het onderliggende weefsel verhoogd komt te liggen. Als een dijk.