Woensdag, 5 September 2007

Winter in Leusden 8 - [Zomer in Leusden]

Vanwege budgettaire problemen was Heer Ane al weer geruime tijd geleden overgestapt op het meest merkloze bier dat hij kon vinden, en inderdaad was de smaak nog wat wateriger dan die van zijn vorige huismerk, hoewel het etiket gelukkig het normale alcoholpercentage van vijf procent vermeldde zodat het qua werking in ieder geval geen verschil maakte. Bovendien stelde hij tevreden vast dat de waterige smaak bij dit snikhete weer eerder een voor- dan een nadeel genoemd kon worden, want wateriger betekende ook 'frisser'. Heer Ane had onlangs gelezen dat de mens de neiging had om achteraf zijn beslissingen zodanig te beredeneren dat ze met terugwerkende kracht tot de enige jùiste beslissingen promoveerden, en dit gezonde mechanisme werkte ook bij hèm feilloos.

Tjonge jonge, wat was het warm op deze zondagmiddag.. De hitte doordreunde de gebruikelijke stilte in Leusden Centrum en het was goed te begrijpen dat slechts enkele inwoners de beschutting van hun eigen woning verlieten om hun kindje of hond uit te laten. Zelfs op het gebied van het wassen en poetsen der vierwielaangedreven Multi Offspring Carriers was er minder activiteit dan normaal te bespeuren. Heer Ane had al ongeveer anderhalf uur op zijn balkon naar een in de wind heen en weer wiegende boomtop gestaard, omdat dat het enige was dat bewoog, en in die tijdspanne vier pijpjes bier van merk X naar binnen gegoten waardoor hij nu een aandrang tot plassen voelde en zich naar het toilet begaf. De urine kwam aanvankelijk moeizaam naar buiten maar al snel klaterde de straal weer als vanouds. Hè hè, zuchtte Heer Ane, en zoog daarna snuivend zijn longen vol lucht. Hee, wat was dat? Hij was inmiddels gewend geraakt aan de vreemde geur die zijn urine sinds een paar jaar verspreidde, en die volgens de huisarts geen kwaad kon, maar vandaag was het aroma duidelijk anders. Het ruikt bekend, dacht hij, maar het laat zich niet gemakkelijk onder woorden brengen. Bloemen, ja, het ruikt naar bloemen, besloot hij. Seringen, het meer zoete van rozen, en van die hele kleine bloemetjes, kom, hoe heetten die ook alweer?
Allemachtig, concludeerde Heer Ane, het is een heel boeket.. Maar er was nòg iets, een geur die eerst op de achtergrond vertoefde maar nu steeds manifester werd. Ook deze rook bekend maar wat was het? Het leek de bloemengeuren uiteen te drijven en steeds meer plaats voor zichzelf op te eisen. Langzaam maar onstuitbaar werd de lucht sterker en begon de overige aroma's te overheersen. Ineens wist Heer Ane haar te duiden: het was de geur van rookworst! Nadat hij met een vijfde flesje bier weer onder de parasol op zijn balkon had plaatsgenomen, begon Heer Ane te mijmeren over de mogelijke oorzaken van de rookworstlucht, want hij had al in geen tijden rookworst gegeten, maar hij kwam er niet uit. Ineens belandde hij met een zijsprong op de gedachte dat het wel heel apart zou zijn als er uitgerekend nù iemand zou aanbellen, de buurvrouw of een kennis of familielid, om hem met een bezoek te vereren, en dat deze persoon dan een bosje bloemen en een rookworst bij wijze van kadootje voor hem zou hebben meegenomen. Enige seconden later werd er aangebeld.