|
|
||
 |
|
|
Maandag, 30 Juli 2007 Men zegt dat de eerste zin het moeilijkst is, maar die staat er nu al. Als men zin heeft, of de noodzaak voelt, om iets te schrijven zou men bijvoorbeeld met de vorige zin kunnen beginnen. Een goed begin is het halve werk en de eerste klap een daalder waard. Maar hoe nu verder? Op dit moment aangekomen zou men met een ontevreden trek rond de lippen het papier waarop het voorgaande geschreven staat kunnen verfrommelen en in de prullenbak werpen.[Als men op een computer werkt kan men deze uit het raam gooien en een nieuw exemplaar uit de kast trekken]. Maar dat gebeurt nu dus niet want anders was deze zin er niet geweest. Maar laten we eens aannemen dat het wèl was gebeurd. In dat geval liep men nu door de huiskamer te ijsberen op zoek naar inspiratie. Men zou een tijdje uit het raam kijken om vast te stellen dat er nog steeds geen gaatje zit in het egaal grijze wolkendek waaruit nu al tien dagen motregen miezert. De blik blijft een tijdje hangen op een wit bestelwagentje waarop in grote letters staat: pannenkoekenhuis 'In Den Potsenmaecker'. En misschien vraagt men zich af waarom een pannenkoekenhuis nu niet eens gewoon pannenkoekenhuis 'Het Pannenkoekenhuis' zou kunnen heten. En wat is dat trouwens voor onzin dat je tegenwoordig pannenkoek moet schrijven in plaats van gewoon pannekoek, zonder extra n. Alsof je meerdere pannen nodig hebt om een pannekoek te bakken, terwijl de ervaring leert dat dit met niet meer dan één [1] pan ook prima gaat. En misschien komt de gedachte op aan de plaatselijke kinderkledingboetiek die al decennia gebukt gaat onder de naam 'Humte Tumtetot'. Of 'Homte Truttekut'. Of... En dat men deze winkel nog steeds niet kan passeren zonder agressieve neigingen te krijgen en zin te hebben om de eigenaresse - want het is natuurlijk een vrouw, hoewel een homoseksuele ex-dameskapper niet helemaal is uit te sluiten - eens de broek van de de reet te trekken om haar met een Spaans rietje eens flink op de billen te meppen. En men zou zich kunnen afvragen waarom men nu ineens moet denken aan lang geleden toen men logeerde bij Ome Harrie in Sittard, de lievelingsoom die altijd aardig was en ondanks de consumptie van driekwart liter jonge jenever per dag nooit dronken werd. Misschien had het tòen ook tien dagen aan 1 stuk gemotregend, want zo gaat dat vaak met associaties. En dat men zich herinnert dat er in de straat waar Ome Harrie woonde een huis stond dat opviel omdat er in de voorgevel een enorme ruit zat die er later was ingezet en op een kitscherige manier koperkleurig spiegelde en waardoor je slechts vanuit bepaalde hoeken in het interieur kon kijken. Nooit was er een levend wezen te zien, maar wel, midden in de kamer, een enorme witte concertvleugel met openstaande klep. En dat men het gevoel had dat dat niet in orde was. Dat een zwàrte vleugel beter was geweest en dat er op een zo'n duur muziekinstrument toch gespeeld diende te worden. Terwijl er toch eigenlijk niets aan de hand was. Want de vleugelfabrikant had gewoon zijn geld gekregen en de kopers wilden alleen maar aan de buitenwereld laten zien dat ze het betalen konden. Iedereen tevreden dus zou je zeggen. Maar tòch klopte het voor het gevoel niet. De vleugel vroeg erom bespeeld te worden, zoals een typemachine vraagt om gebruikt worden, en een leeg vel papier om betekend of beschreven te worden, ook al is het maar door iemand met weinig talent die niet weet wat er op moet komen te staan. Vrijdag, 3 Augustus 2007
Zelf schrijven 2 Stel, u wilt zelf ook wel eens wat schrijven. Voor Bicat bijvoorbeeld. De eerste vraag die zich dan waarschijnlijk aandient is: waarover? Het onderwerp dus. Op dat gebied zijn vele mogelijkheden die onder andere afhangen van uw geslacht. Als u bijvoorbeeld een vrouw bent, is de kans groot dat het over 'Kleding' of 'Relaties' zal gaan. Als u een man bent is het waarschijnlijk dat de onderwerpen 'Eten', 'Neuken' of 'Sport' als eersten aan de poort van uw hersenen zullen kloppen. U hoeft daar zelf helemaal niets voor te doen, het gaat vanzelf. Daarom zijn er enorm veel stukken proza die over kleding, relaties, eten, neuken en sport gaan. Daar is niets op tegen, maar erg origineel is het dus niet. Wat nu te doen? Wel, u kunt het bijvoorbeeld zoeken in een combinatie van deze onderwerpen. U zou in dat geval een stukje kunnen schrijven over een joggende man [sport] in merk[kleding], die al voortsjokkend een Milky Way nuttigt [eten], terwijl hij ondertussen met zijn andere hand een geheel blote kabouter ritmisch over zijn - door een speciaal daarvoor gemaakt broekluikje naar buiten stekende - penis op en neer schuift neuken]. Hoho, zult u nu misschien zeggen, we zijn er nog niet want we missen nog een 'Relationele Vrouw'! Ja ja, dat klopt, maar u liet me niet uitspreken, want ik had er al een vrouw bijbedacht die naast de man met hem meesjogt terwijl zij ondertussen een ononderbroken monoloog afsteekt waarin zij hem probeert duidelijk te maken dat ze het nu zo onderhand behoorlijk zat is en dat ze bereid is om een hoop van hem te accepteren maar dat zij nìet bereid is om hem in àl zijn grillen te volgen en dat er grenzen zijn en dat hij zijn eigen verantwoordelijkheid eens moet nemen en niet moet denken dat hij altijd een puber kan blijven en dat ze alles overziende toch zo onderhand aan een scheiding zit te denken, mede ook omdat hij zo slecht luistert en ze vaak de indruk heeft dat ze net zo goed tegen de muur kan praten. Bijvoorbeeld. Maandag, 13 Augustus 2007
Het is ook mogelijk om iets te schrijven waarin de onderwerpen kleding, eten, relaties, sport en neuken in het geheel niet voorkomen, maar ik geef toe dat dat minder eenvoudig is dan het lijkt. Toch kan het. U zou bijvoorbeeld schriftelijk uw gedachten kunnen laten gaan over het aantal spaken dat een lichtmetalen autowiel idealiter zou moeten bezitten. Misschien dat u bezwaar maakt tegen dit onderwerp omdat lichtmetalen autowielen ook wel sportvelgen * genoemd worden en dus iets met sport te maken hebben, maar dan ziet u over het hoofd dat deze wielen uitsluitend aangeschaft worden omdat het aardig oogt, om esthetische redenen dus. Maandag, 13 Augustus 2007
Het is ook mogelijk om iets te schrijven waarin de onderwerpen kleding, eten, relaties, sport en neuken in het geheel niet voorkomen, maar ik geef toe dat dat minder eenvoudig is dan het lijkt. Toch kan het. U zou bijvoorbeeld schriftelijk uw gedachten kunnen laten gaan over het aantal spaken dat een lichtmetalen autowiel idealiter zou moeten bezitten. Misschien dat u bezwaar maakt tegen dit onderwerp omdat lichtmetalen autowielen ook wel sportvelgen * genoemd worden en dus iets met sport te maken hebben, maar dan ziet u over het hoofd dat deze wielen uitsluitend aangeschaft worden omdat het aardig oogt, om esthetische redenen dus. Maandag, 10 September 2007 Zelf schrijven 4 In de vorige aflevering hebben we gezien hoe lastig het is om een stukje proza te vervaardigen waarin de begrippen 'eten', 'kleding', 'relaties', 'sport' en 'neuken' geen enkele rol spelen. Want een wakkere reaguurder wist een verband te leggen tussen het ogenschijnlijk zo neutrale lichtmetalen autowiel en 'neuken', en liep daarmee enigzins op de zaken vooruit want daar wilde ik het vandaag pas over hebben. Over dat niet alleen 'sport' maar ook de overige drie meest voor de hand liggende onderwerpen herleid kunnen worden tot het onderwerp 'neuken'. Of beter gezegd: De voortplanting. Want gaat u maar na: We moeten eten want anders gaan we dood en houdt alles op; we kleden ons in eerste instantie om beschut te zijn tegen de elementen, want toen onze voorouders rechtop gingen lopen viel ineens al hun haar er af wat nogal fris was en maar weer eens bewijst dat verandering nog geen verbetering hoeft in te houden. Als het alleen om die beschutting tegen de elementen te doen was zou u zich tot de dracht van de dakloze, licht gestoorde alcoholist kunnen beperken: spijkerbroek, t shirt, merkloze sportschoenen en een vieze baard wegens geen scheermesjes, want die is goedkoop en vergt weinig onderhoud. Maar dat doet u waarschijnlijk niet omdat u weet dat dat uw kansen op voortplanting zou beperken, want slechts identiek gekleedde specimen van het andere geslacht zouden met u willen neuken en u heeft graag een wat ruimere keus en gaat liever wat meer 'upmarket', net als de meeste autofabrikanten. Daarom brengt u met enige regelmaat een bezoek aan een kleding- of schoenenzaak. Het wordt u daarbij gemakkelijk gemaakt want iedere winkelstraat bestaat voor minstens de helft uit winkels die het soort artikelen verkoopt dat u wenst aan te schaffen. U bent namelijk niet de enige die dat verlangen koestert. Dat is overal zo. [Ook in mijn woonplaats. Vandaar ook dat uit een onlangs onder de bevolking gehouden enquete is gebleken dat men erg tevreden is over de stad, maar - minpuntje - graag wat meer kleding- en schoenenwinkels zou willen zien..] Nu relaties. Waarom wilt u eigenlijk een relatie? Wat zegt u? Liefde? Vriend schap? Geborgenheid? Een goed gesprek? Hahahaha! Ja, maak dat de kat maar wijs! U wilt gewoon neuken! En niets anders! Als het aan u lag zou u hem er wel de hele dàg in willen hangen! En dan is het wel handig als er iemand in de buurt is die zich daarvoor leent, zodat u niet de deur uit hoeft of er veel geld voor uitgeven! Smeerlappen! Maar goed, zand erover. Het lijkt mij onderhand wel duidelijk hoe de vork in de steel zit. Want sport wordt doorgaans beoefend met weinig kleding aan zodat men goed kan zien of alles wel op de juiste plaats zit en in de juiste verhoudingen. Dus of het de moeite waard is om er uw zaad of eicellen aan te spenderen. Want u denkt toch zeker niet dat al die joggers zich zo uitsloven om hun conditie en gezondheid te verbeteren terwijl ze nota bene weten dat de 'uitvinder' van dat gehol op 51 jarige leeftijd aan een hartinfarct is overleden? Dat zou immers àl te dol zijn. Maar, zult u nu misschien opmerken: Neuken is toch nog geen voortplanting? Er hòeven toch geen kindjes van te komen? Nee, dat is inderdaad niet nodig. Maar het gekke is dat het het daar in de meeste gevallen tòch van komt! Ondanks het ter beschikking staan van een uitgebreid arsenaal voorbehoedmiddelen dat onlangs nog door Eliv met het 'condoraaltje' is verrijkt. Woensdag, 19 September 2007
Wat het ook altijd goed doet is een anekdote. Iets wat u bijvoorbeeld zelf heeft meegemaakt of wat iemand u verteld heeft en dat wel een beetje om te lachen was. Of juist helemaal niet. Of allebei tegelijkertijd, dat is het mooiste. Zo was er in mijn geval een aangetrouwde nicht van vaderskant die aan epilepsie leed. Zij had van haar moeder een antiek lampje nagelaten gekregen waarin men een kaarsje moest branden. Om licht te krijgen dus. Maar dit kostbare kleinood was om de 1 of andere reden helemaal in het ongerede geraakt, en haar schoonvader, mijn oom dus, die een heel handige man was die in de kelder voortdurend aan allerlei dingen zat te knutselen, had het geschonden en met emoties bekleedde antieke voorwerp onder zijn hoede genomen en na maanden passen, meten, bijvijlen en improviseren was er als uit een toverwolk ineens een volledig gerestaureerd lampje tevoorschijn gekomen. Mijn nicht nam dit geschenk dankbaar aan, maar kreeg - misschien vanwege de opwinding - meteen een epileptische aanval, waarin/waarbij zij haar zojuist verworven schat met schuim op de lippen op de vensterbank met repetatieve overtuigingskracht aan puin sloeg.. Tja, u zult wel begrijpen dat ik toen niet goed wist hoe ik kijken moest, en zo niet, dan is er voor u weinig hoop. Vrijdag, 1 Februari 2008
Sommige mensen, waaronder Eliv, zijn van mening dat niet alle onderwerpen geschikt zijn om over te schrijven. Dat er dingen zijn die het bij voorbaat niet waard zijn om gedachten aan te wijden. Dat is een misvatting, een ernstige misvatting. Mensen die zelf iets willen schrijven moeten dit waanidee zo snel mogelijk uit hun hoofd zetten en de deur daarna stevig op slot draaien, want anders daalt de kans dat ze ooit iets zullen schrijven [die tòch al bijna verwaarloosbaar klein is] tot onder het bestaansminimum. Nee, de stof is overal om u heen in ruime mate voorhanden en ligt als het ware voor het oprapen. En als u er niets mee doet ligt dat echt helemaal aan uzelf. Dinsdag, 19 Februari 2008 Zelf schrijven 7 Stel dat u ondanks alle tips, een goede voorbereiding en het raadplegen van een stapel standaardwerken tòch op een punt belandt waarop u iets wilt schrijven maar niet weet waarover, dan - maar ook alleen dàn - kunt u uw toevlucht nemen tot de afdeling Noodgevallen en Kunstgrepen. Zo is de gelauwerde schrijver Arnon Grunberg onlangs drie weken in een Duits [of Zwitsers of Oostenrijks] hotel als kamermeisje gaan werken en heeft van zijn ervaringen verslag uitgebracht in een veelgelezen kwaliteitskrant. 'Maar levert dat dan iets interessants op..' zult u zich misschien afvragen. Nou, in dit geval dus niet echt, hoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik danig opkeek van zijn constatering dat de glimlach van het personeel slechts zo lang duurt als de klant kijkt. Dat wist ik namelijk niet en hoe had dat ook gekund? Want ik heb in mijn leven, en dan ook nog eens lang geleden, slechts twee maal in een hotel geslapen en ik heb alleen maar vriendelijk glimlachend personeel gezien. Ik had er echt geen flauw vermoeden van dat als ik mij van hen afwendde, dat ze dan achter mijn rug ineens sjachrijnig gingen kijken! Mocht ik, wat God moge verhoeden want Sartre heeft niet voor niets de hel in een hotelkamer gesitueerd, ooit nog eens gedwongen zijn om de nacht op een dergelijke wijze door te brengen, dan zal ik er voor zorgen dat ik in mijn kleding een zakspiegeltje in gereedheid hou, zodat ik nadat ik mij heb omgedraaid en het personeel dus een sjachrijnig smoel gaat opzetten, heel voorzichtig het spiegeltje tevoorschijn kan halen en daar onverwacht in kijken. En dan zal ik triomfantelijk uitroepen: Haha! Gesnapt! Maar hoe het in hotels toegaat weten we dankzij Arnon al, dus dat hoeft niet meer. Maar als ù nou eens een tijdje als dierenverzorger in Artis gaat werken om uit te zoeken of die hyena's òòk ophouden met glimlachen en sjachrijnig gaan kijken als je ze de rug toekeert? Want dàt weten we dus nog niet. Wel er aan denken dat u dat zakspiegeltje niet vergeet mee te nemen. |
||
|
|
|