Winter in Leusden 3-1

(Vervolg op ' ')

Het was koud en bewolkt weer. Layla zat achterop bij Patrick, die zijn brommer met hoge snelheid door de Leusdense straten joeg die - op enkele mensen die hun hond of kinderwagen uitlieten na - volkomen uitgestorven waren. Ze maakte zich zorgen. Want ze waren op weg naar het huis van Patrick en diens ouders waren de vorige dag naar Parijs vertrokken voor een van hun vele korte vakanties. En omdat er aldus behalve Patrick niemand thuis was vreesde Layla dat het vandaag wel eens zou kunnen gaan gebeuren. Het. Tot dusverre had ze de boot af kunnen houden, maar haar arsenaal aan smoesjes en excuses was inmiddels uitgeput. Niet dat de gedachte aan sex met Patrick haar op zichzelf tegenstond - ze gingen tenslotte al 37 dagen met elkaar dus het werd zo onderhand wel eens tijd - maar het probleem was dat ze zich om tot vleselijke gemeenschap te komen zou moeten uitkleden en haar lelijke dikke lijf met de uitpuilende buik aan zijn blikken zou moeten blootstellen. Ze zou natuurlijk kunnen voorstellen om het in het donker te doen, maar dat zou ongetwijfeld bevreemding wekken. Of misschien zou ze in ieder geval haar T-shirt met lange mouwen kunnen aanhouden, maar ook dat zou waarschijnlijk vreemd overkomen.
Patrick liet met de afstandsbediening de garagedeur openzoemen en parkeerde zijn brommer naast de zwarte Saab cabriolet van zijn moeder. Via een deur in de zijmuur betraden ze het huis en beklommen de brede trap naar Patricks kamer, die hij op advies van de Rolling Stones geheel zwart had geverfd: de muren, de kozijnen, het plafond, alles was gitzwart.
Terwijl Layla op een voor haar doen ongebruikelijk zedige manier met de knieen tegen elkaar op de rand van het bed ging zitten, liep Patrick naar zijn stereoinstallatie. Even later barstte er een oorverdovende kakafonie van gierende, zwaar vervormde gitaren uit de manshoge luidsprekerboxen los waar overheen een zanger met hoge stem zijn ongenoegen over het leven in het algemeen en het zijne in het bijzonder probeerde duidelijk te maken. Layla fronste haar wenkbrauwen: Dit was wel iets heel anders dan de jongensgroepjesmuziek met de ultrawitte tanden..

Woensdag, 7 Juni 2006

Winter in Leusden 3-2

(Vervolg op ' ')

Die avond zat Layla alleen op haar kamer die haar, na het vertoeven in die van Patrick, ineens ongehoord klein voorkwam. En niet alleen haar kamertje leek kleiner: het leek wel of ALLES minder groot was dan ze zich kon herinneren. Haar bed, de tuin, haar moeder: het was alsof alles een paar maatjes gekrompen was. 
Ze liet zich in haar vlinderstoel onderuit zakken en begon de gebeurtenissen van de dag door te nemen.
Na het opzetten van de muziek was Patrick daar uitleg bij gaan geven. Het betrof een band uit Detroit - dat eens welvarend was geweest dankzij een bloeiende autoindustrie maar door Japanse concurrentie en mismanagement in een vervallen spookstad was veranderd - die haar beklag deed over armoe, werkloosheid, verveling en uitzichtloosheid. Maar, zo meende Patrick, je moest dat zien als een metafoor - een begrip dat hij haar meteen uitlegde - want eigenlijk wilde de muzikanten duidelijk maken dat de hele wereld eigenlijk een soort Detroit was. Want ook als je geluk had, zag het er niet best uit. Werken, eten en kindertjes maken, en s'avonds als een zak zand voor de tv hangen. Als je het zo ver schopte had je mazzel. En natuurlijk dingen kopen. Veel schoenen en kleren en leuke dingen voor in huis zoals miniatuurwinkelwagentjes die je in de vensterbank kon zetten. En voor de mannen allerlei elektrisch aangedreven apparaten die veel lawaai konden maken maar na aankoop niet zelden in de kast belandden om nooit gebruikt te worden. Maar het was 'natuurlijk altijd handig om ze in huis te hebben'. Hoewel al deze dingen nieuw waren voor Layla vond de teneur er van wel weerklank in haar binnenste. Ze had het voor zichzelf nooit zo geformuleerd maar ook zij had - zo besefte ze zich ineens - vaak het idee dat het leven weinig te bieden had. Bewijzen kon ze het niet maar zo 'voelde' ze het vaak. Zoals ze ook had gevoeld dat Patrick geen zin had gehad om met haar naar bed te gaan. Wat ze overigens uitstekend kon begrijpen: Wie zou zin hebben om met zo'n vette olifant in bed te duiken? Nee, ze kon Patrick absoluut niets verwijten. Alleen een NOG strenger dieet kon hier uitkomst bieden.
Wat Layla niet wist, was dat Patrick al weken van te voren had gedroomd van zijn eerste binnentreding in haar 'Geheime Zone' [1923 - 2006] en uit angst om zijn kruit voortijdig te verschieten tot 2 maal toe zijn 'Liefdeswapen' ter hand had genomen tot de 'Raket naar de Eeuwigheid' tot ontbranding was gebracht. Misschien kwam het daardoor dat hij op het moment dat alles samenspande om de initiatie mogelijk te maken een weerzin had gevoeld ten aanzien van het lichaam van Layla en zich voor het eerst had afgevraagd: